El sueño español / de spaanse droom

In Jerez de la Frontera was van alles te doen, omdat ze de druivenoogst vierde en er een nieuwe wijn was. Er was een feria, kleine kermis voor de kinderen en op een aantal pleintjes stond een podium waar ’s avonds muziek was, en de hele stad was versierd met vlaggen van die wijn. Als je ’s avonds over straat loopt, zie je allemaal mooie Spaanse vrouwen met jurkjes, hakken en lippenstift lopen met hun netjes aangeklede mannen, hun dochters in jurkjes en een strik in hun haar, en hun zoontjes in een blouse en een korte broek. En echt al die kinderen zien er lief uit.
Gister middag heb ik een route gelopen door de stad, die ze me hadden gegeven bij de toeristen office. Na die route deden me voeten behoorlijk pijn, en kwam ik er achter dat ik over een oude blaar, nog een blaar had gecreëerd. Dus ging terug naar het hostel om even een siësta te houden, want wilde om 18.30 een bodega gaan bezoeken. Toen ik daar aankwam en me kaartje wilde kopen, vroegen ze of ik de uitleg in het Engels of Spaans wilde, en natuurlijk zei ik “in het Spaans graag”. En waar ik al aan begin te wennen, is dat ze overal vragen: “is het voor één persoon?”. Ja voor één persoon! Bij binnenkomst kwam de walm van wijn al op je af. Ik moest nog even een kwartiertje wachten, en daar kwam onze Française die Spaans sprak om ons rond te leiden. We begonnen in een treintje over het hele terrein, en langs de druivenplanten. Daarna zagen we waar alle wijn vaten opgeslagen werden en vervolgens kregen we nog een filmpje te zien. En daarna het moment suprême: de wijn proeverij! Daarna heb ik nog ergens tapas gegeten, en ben terug gegaan naar het hostel. De volgende ochtend, vandaag dus, was ik vroeg opgestaan, omdat ik het witte dorpje Arcos de la Frontera wilde bezoeken. In dit dorpje is ook het tv-programma ‘de Spaanse droom’ opgenomen. En mijn missie was om het B&B el sueño te gaan zoeken. Het is een heel mooi schattig dorpje, en alle huisjes zijn wit geschilderd. Ik ging weer naar een toeristen office om een plattegrondje te scoren, en om te vragen of zij wisten waar het B&B stond. Ze zeiden al dat er sinds dat programma meer Nederlanders naar Arcos kwamen. Heuvel op en af, één straatje heet ook calle arriba (straat omhoog) en zo heet het ook niet voor niets! En ja hoor, daar zag ik ‘casa el sueño’! Ik dacht ik ben er nu toch, en stap gewoon binnen. En daar was Lieve net bezig met een paar gasten die aan het uitchecken waren. Daarna vertelde ik waarom ik er was en maakte we een klein praatje, en vroeg ze of ik het terras en het uitzicht wilde zien. Ze liet het B&B en het prachtige uitzicht zien. Er waren vijf kamers, maar één was er open. Dat was de kamer van het jongste stel. Ik was blij en mijn missie was geslaagd, en Lieve had het druk want het B&B is sinds de opening bijna altijd vol geweest. Ze vertelde dat er de eerste maanden door het programma alleen Nederlanders kwamen, maar daar kwam al gauw verandering in, en kwamen ook de Spanjaarden en de Fransen. Ik maakte mijn wandeling in Arcos af, heuvel op en heuvel af, en ging toen terug naar de auto om naar Puerto de Santa Maria te gaan. Op de één of andere manier word er niet altijd aangegeven als je een dorpje in rijd, dus ik wist nou niet zeker of ik er was. Maar ik zag een bordje met camping las Dunas dus die volgde ik. Na een tijdje was ik op de camping aangekomen en ging ik mijn pas gekochte tentje opzetten. Het is een hele makkelijke tent, hoefde alleen maar aan twee touwtjes te trekken en hij stond! Ik ging voor de grap er even in liggen, omdat er op de verpakking staat dat hij geschikt is voor twee personen. Ze bedoelen zeker twee Spaanse personen, want ik zou er niet aan moeten denken als er nog iemand naast me zou moeten liggen. Maar hij staat, hij is schattig en werkt goed mee. Ik ga er twee nachtjes in slapen en trek dan door naar waar ik al een tijdje naar uit kijk: Cádiz!