back to basic

Nu moet ik heel diep nadenken, want het is volgens mij al meer dan drie weken geleden dat ik een verhaaltje heb geschreven! Na mijn vijf weken rond trekken door Andalucia was ik in Granada aangekomen. Andres, de jongen bij wie ik logeerde en nog kende van mijn eerste verblijf in Granada, had les, dus kwam even snel de sleutel naar me brengen en moest toen weer terug. Ik moest vijf keer op en neer lopen voordat me auto helemaal leeg was. Daarna hebben we samen gegeten en de volgende dag hebben we de auto ingeleverd. Heb in totaal 2641 kilometer gereden met de DS3. Daarna hebben we de auto van Rosa geleend, en zijn we samen met Andres’ nieuwe Russische huisgenootje naar het strand in Salobreña gegaan. De volgende dag kreeg ik een verrassend emailtje van Robin, de jongen uit Zwitserland die ik in Tarifa heb ontmoet, dat hij me miste en dat hij rond 20.30 in Granada zou zijn. Hij zat ergens onder Cádiz, en was van plan overal liftend heen te gaan. Maar dit was onmogelijk dus heeft hij een kaartje voor de bus gekocht, en was hij inderdaad om half 9 bij het busstation in Granada. Gelukkig is Andres erg gastvrij en mocht hij ook in zijn huis logeren. Dus van donderdag tot en met maandag hebben we een beetje rond gelopen door Granada, veel gegeten want Andres maakt drie keer per dag eten klaar, en een beetje uitgerust. Maandag de 17e nam ik de bus om 14.00 richting Orgiva, en Robin ging met me mee om me weg te brengen. In Orgiva ontmoette we Kim en zij nodigde Robin uit om nog even wat te drinken bij haar thuis. Uiteindelijk is hij tot en met gister de 28e gebleven. We reden over een weggetje van steentjes richting een dal. Uiteindelijk moesten we aan het eind van het weggetje ergens parkeren, en de laatste 10 minuten lopen. Onderweg kwam Kim iemand tegen waarmee ze stond te praten. Maar ik moest zo nodig naar de WC dat ik echt niet meer kon wachten, en liep een stukje verder om daar te gaan WP’en (Wild Plassen). Toen ik terug kwam zei Kim: ‘zo, je hebt de wc dus al gevonden!’. We liepen verder richting het huisje, waar we onze spullen neerzette, en in het tuintje van Kim wat thee gingen drinken. Daarna gingen we naar de paarden. Ze zijn met ze drieën. Djuma, de leidster, Nona, haar opvolgster en Astra de bruine merrie. Vervolgens gingen Robin en ik even onze spullen uitpakken, en ging Kim voor ons koken. Het gastenhuisje bestaat uit: als je binnenkomt voor je liggen de zadels, halsters, borstels en caps voor de paarden. Naar links is het keukentje bestaande uit een oud gasstel met drie pitten waarvan twee het doen, en een soort van hoek wat een keukenblad moet voorstellen. Daarachter tussen twee muurtjes ligt een matras op een paar pallets, naast het bed is de hout kachel en de eettafel. En that’s it! Maar het is heerlijk. Het dak van het gasten huisje bleek niet helemaal waterdicht te zijn, dus de volgende dag hebben we nauder (waterdicht zand) gekocht. Het waren acht zakken die per stuk rond 40/50 kilo wogen. Robin heeft ze allemaal één voor één naar beneden gebracht met de kruiwagen, en de volgende dag hebben we door middel van een touw en twee zakken de nauder op het dak weten te krijgen. Verder laat mijn geheugen mij een beetje in de steek, want weet niet meer precies wat we elke dag gedaan hebben. We hebben een keer met ze 2e een wandeltocht gemaakt van een paar uur door de bergen en langs een groot meer, natuurlijk heb ik een aantal keer paard gereden en heeft Robin ook op een paard gezeten, een dagje in het dorp Orgiva geweest om te douchen, kleding te wassen, te internetten, wachten tot de siësta voorbij is en naar een apotheek geweest, en door de regen weer terug gelopen. Het word rond 20.00 uur donker, dan ga je wat eten en op tijd naar bed, om vervolgens weer vroeg op te staan om naar de paarden te gaan. ’S morgens krijgen ze ontbijt in de picadero (soort buiten bak), daarna verhuizen we ze naar een andere plek zodat ze niet de hele dag op dezelfde plaats staan, en ’s avonds rond 19.00 uur verhuizen we ze weer en krijgen ze hun avond eten. Er wonen hier ook veel hippies, en we hebben kennis gemaakt met de rainbow hippies. Die wonen vaak in een groep en delen alles, en drugs en alcohol is verboden. Zo hebben we ook kennis gemaakt met de food cirkels. Als je iets eet, dan deel je dat. Robin en ik gingen op een avond bij een paar rainbow’s een documentaire over de rainbow hippies kijken, en inderdaad, ze doen aan food cirkels. De tv werkte trouwens op een generator, want er is hier geen elektriciteit. Ik vergeet vast de helft te vertellen, maar heb zoveel mee gemaakt en anders word het verhaal ook veel te lang en is het niet meer leuk om te lezen. Afgelopen donderdag avond om kwart voor acht klopte Kim op de deur: ‘de paarden zijn weg. Willen jullie alsjeblieft mee helpen zoeken?’ Het was al bijna helemaal donken, dus met onze zaklamp liepen Robin en ik langs de rivier om ze te gaan zoeken, en ging Kim met de auto naar boven om te kijken of ze niet waren overgestoken naar een ander gebied. We zagen hun hoef afdrukken af en toe in het zand staan, maar de paarden waren nergens te vinden. Na 1,5 uur liepen we Kim tegemoet, en ook zij had ze nog niet gevonden. We klommen nog een stukje een bergje op, doorzochten een veld met hoog gras, maar nog steeds geen paarden. We gingen allemaal weer een andere kant op en op een gegeven moment belde Kim me en had ze de paarden gelukkig gevonden. Waarschijnlijk hadden ze zichzelf bevrijd en hadden ze besloten lekker met ze drieën op pad te gaan. Toen moesten we terug. Kim ging in de auto, Robin voor op met Djuma, ik achter aan met Nona en Astra liep los in het midden want die volgt altijd wel de anderen. Ze had een lichtje om haar halster gekregen zodat we haar wel konden zien. Na ongeveer dik een uur waren we weer terug, gaven we ze te eten, en gingen we zelf ook eten. De volgende dag, vrijdag, gingen we vroeg op want het was nu echt tijd voor Robin om weer door te gaan. Zijn plan was om naar de Canarische eilanden te gaan, daar wat te werken en vervolgens met een boot richting Zuid Amerika te gaan. Dus ik ging mee naar Granada want hij zou daar de bus weer nemen richting Sevilla, en dan naar Huelva om daar met de boot naar Tenerife te gaan. Het was vrijdag middag, dus bijna alle studenten die in Granada studeren, gaan in het weekend naar huis, dus de eerst volgende bus ging pas om 16.30. Dus gingen we weer naar Andres, heeft hij weer een heerlijke maaltijd voor ons gemaakt, nog even geshopt, en vervolgens weer naar het busstation. Afscheid nemen bestaat niet, dus we zeiden tot gauw en gingen allebei naar onze eigen bus. Toen ik weer in Orgiva aan kwam regende het. Ik liep nog steeds op me birkenstockies dus moest nu echt andere schoenen gaan kopen, die ook praktisch zijn voor in de bergen. Dus heb nog mooiere schoenen gekocht als waar ik op werkte, en ging weer terug naar huis in El Murreon. De mensen zijn hier heel vriendelijk en 9 van de 10 keer als je over dat weggetje loopt krijg je een lift. Het regende en was nog geen 5 minuten onderweg, of iemand gaf me een lift. Dus dat scheelde me een regenachtige wandeling. Het is nu zaterdag middag, heb net weer lekker paardgereden. Morgen komt er een vrouw/meisje die hier een weekje vakantie komt vieren en paardrijden, er zijn wat mensen die les willen, dus volgende week word een drukke week. Zo dit is weer even genoeg voor vandaag, heb geen elektriciteit dus moet me laptop weer uit zetten. Hasta pronto!