Bloed, zweet, tranen en afscheid

Ik heb vanaf begin November geen verhaal meer geplaatst, en er is vanaf toen weer zo veel gebeurd, dat ik nu alleen de belangrijkste dingen vertel. Ik heb na de regen samen met Kim het dak gemaakt. We hebben weer 8 zakken launer (sorry in me vorige verhaal zei ik nauder maar het is dus launer) gehaald, en die één voor één naar beneden gebracht met een kruiwagen. (Met ‘naar beneden’ bedoel ik vanaf de parkeerplaats tot waar de auto’s kunnen komen, naar de huisjes) Want zo’n zak weegt ongeveer 40 á 50 kg. Daarna ben ik het dak op gegaan, en is Kim beneden steeds een emmer gaan vullen met de launer, en door middel van een touw in een boom hebben we die om hoog gehesen, en na drie dagen was het dak als het goed is weer waterdicht, maar dat zouden we pas na een goeie regenbui weten. Daarna kwamen we er achter dat een stuk van het hooi beschimmeld was. Dus daar zitten we nu nog steeds mee te klooien, omdat het hooi wat hier nu ligt, bedoeld is om tot de zomer. Dus ’s morgens maken we het open zodat het kan drogen en luchten, en ’s avonds maken we het weer dicht. Zaterdag 12 november kwam Andres op bezoek. Ik ging hem ophalen uit het dorp en moest nog flink door lopen omdat de winkels om 14 uur dicht gingen, en we anders geen eten hadden. Dus ik kwam bezweet een kwartier voor sluitingstijd de winkel binnen en toen hadden we gelukkig lekker te eten. Ik heb samen met Andres een klein tuintje aangelegd met sla, spinazie, radijsjes en uien. Die groeien nu al flink, dus binnenkort kan ik lekker aan de sla. Ook groeien hier munt planten, dus we zaten lekker aan de verse munt thee. Er groeien hier ook Quinsen (in het Spaans Membrillos). Dat zijn een soort appels maar je kunt ze niet ‘rauw’ eten. Ik ging ze dus koken en prakte ze een beetje, en er kwam toen heerlijke Membrillo moes uit. (Nadia ik heb voor jou een potje mee gegeven aan papa en mama zodat je het kan proeven).
Zaterdag 19 november begon het alweer een beetje te spetteren. ‘S middags zou er een rijles zijn, maar toen we bij de paarden aankwamen, kreeg Kim een smsje dat ze niet kon komen, en toen zijn we zelf gaan rijden. Ik op Djuma zonder zadel, en Kim op Nona ook zonder zadel. Na een tijdje hoorde we een hond janken. Niet even, maar echt tien minuten achter elkaar. Na het paardrijden hadden we de paarden boven op een landje met gras gezet, en ging ik toch even kijken waar dat gejank vandaan kwam. Toen ik in de buurt kwam was er nog steeds een hond aan het janken. Ik ging kijken waar het vandaan kwam, en zag toen op de rots aan de overkant van de rivier twee hondjes zitten. Ik ging op zoek naar een plek waar ik de rivier kon oversteken, trok me schoenen uit, rolde me broek op en stak de rivier over. Ik zag ze zitten, maar kon er niet bij. Ik probeerde omhoog te klimmen maar dat lukte niet helemaal, dus zat onder de wondjes en krassen. Er liep aan de overkant een schaapsherder en die riep wat naar me, maar door het geluid van de rivier kon ik hem niet verstaan. Dus ik weer schoenen uit, broek oprollen en de rivier oversteken. Zegt hij er zitten daar twee hondjes. Ja duhhh daar voor was ik daar. Dus ik weer schoenen uit, broek oprollen en de rivier oversteken en weer proberen om bij ze te komen. En toen gebaarde de schaapsherder dat ik beter via de linkerkant omhoog kon gaan, en daar was gelukkig inderdaad een klein paadje. Er zaten twee lieve kleine doodsbange puppy’s. Iemand heeft ze daar duidelijk gedumpt bij de weg die tientallen meters daar boven loopt. Ze kropen achter elkaar weg en probeerde zowat in de muur te kruipen. Ik kon op dat moment niks doen, dus ben toen maar naar Kim gegaan en het verhaal verteld. Ik nam een grote emmer mee om ze daar in te stoppen en mee te nemen. Deze keer deed ik me schoenen niet meer uit omdat die toch al zeik nat waren en stak weer de rivier over. Toen ik daar aankwam kon ik de donkerste wel in de bak krijgen, en probeerde toen die andere te pakken, maar die in de bak zat was er toen natuurlijk alweer uitgesprongen. Ze kropen weer weg en zaten op het randje van de rots. Dus als ik dichterbij zou komen, zouden ze daar naar beneden springen. Dus besloot om terug te gaan en later terug te komen. Ik liet wat stukjes brood achter zodat ze wat te eten hadden, en stak de rivier weer over. Om een uur of 5 gingen we weer terug. Dit keer had ik twee kratten op elkaar gezet en aan één kant met touwtjes vast gemaakt, zodat als er één in zat die er niet meteen uit kon springen. De lichtste was duidelijk de ‘leider’ van de twee dus ging proberen om hem eerst te pakken. Toen ik weer de rivier was overgestoken en ze op had gezocht lagen ze lekker te slapen en al het brood was op. Ik pakte de lichtste eerst en stopte die in het hokje dat ik gemaakt had, en hij begon enorm te janken. Toen ik me omdraaide om die andere te pakken was hij weg. Kim stond aan de overkant van de rivier om te kijken of alles goed ging. En door middel van gebaren communiceerde we, omdat we elkaar door de rivier niet konden verstaan. Ze wees een stuk naar links en daar zat de andere verscholen achter een bosje. Dus ik klauterde die kant om, pakte ook hem aan ze nekvel (dat doen moeder honden ook dus dat is niet zielig) en stopte hem bij ze broertje in het hokje, en die stopte meteen met janken. Het was inmiddels ook begonnen met regenen dus maakte de kist met een touwtje aan mij vast en stak de rivier weer over. Eenmaal aan de andere kant van de rivier dacht ik yes ze zijn gered, en zijn nu veilig. Het begon al met onweren dus we gingen snel terug naar huis, en zei onderweg tegen Kim: ‘ze heten Timo en Pumba!’
De eerste nacht bewogen ze niet en hebben ze alleen maar geslapen. We waren net op tijd binnen want het begon me toch de regenen en onweren. Gelukkig was het dak water dicht dus hoefde me daar geen zorgen meer om te maken. Ik had een soort hoekje gemaakt en het hokje open gemaakt zodat ze niet de hele tijd in dat hokje hoefde te zitten. Ook had ik wat pap en water neergezet zodat ze konden eten en drinken als ze dat wilde. Timo was de eerste die uit het hokje ging en begon te eten, maar tegen de avond kwam ook Pumba, de donkerste, eruit om wat te eten en drinken. Tussen door heb ik nog samen met Kim een heerlijke appeltaart gemaakt, en uitgedeeld in het dorpje, en natuurlijk wat bewaard voor als mijn familie kwam. Want die zouden maandag de 21e aankomen. De hondjes bewogen nog niet heel veel dus liet ze maandag ochtend achter in het zelf gemaakte afgesloten hoekje, en Kim zou af en toe bij ze kijken en ze eten geven. Ik was nog maar een paar uur weg, en toen belde Kim. Ze waren genoeg uitgerust, en begonnen tot leven te komen, en ze waren natuurlijk ook nog niet zindelijk. Dus ik wilde gaan proberen om ’s avonds terug te komen om voor ze te gaan zorgen. Maar mijn ouders, tante, andere tante en oma hadden enorme vertraging omdat het in Nederland zo mistig was. Dus die kwamen ’s avonds pas om 20 uur aan, en het was toen onmogelijk voor mij om nog terug te gaan. Ook omdat ik mijn familie al een tijd niet meer had gezien was het beter om die avond lekker bij hun in het appartement te gaan slapen. De volgende ochtend zijn we terug naar Orgiva gegaan (het appartement was in Almuñecar aan het strand), om me plekje waar ik al een maand zat te laten zien. En natuurlijk de hondjes. We hebben buiten gegeten en heb de paarden laten zien. Daarna zijn we naar het dorp terug gegaan en hebben wat gegeten en thee gedronken. Toen het een beetje donker begon te worden ben ik weer naar beneden gelopen, en is mijn familie weer met de auto terug gegaan naar Almuñecar. De volgende dag heb ik me huisje opgeruimd, en een leeg staand huisje naast me schoongemaakt, zodat de hondjes daar in konden, en niet mijn huisje helemaal onder zouden poepen. ’S Avonds moest Kim richting de kust dus ben toen met haar mee gereden en weer naar mijn familie gegaan. Daarna zijn we lekker uit eten geweest, en heb ik weer lekker bij hun in een bedje geslapen. Er stond een wasmachine in het appartement, dus ik heb al m’n was mee genomen en daar lekker lopen wassen. De volgende dag gingen we naar Granada en hebben we daar een beetje rond gelopen en gegeten.
Een aantal dingen die je van je ouders leert, verleer je niet. Zoals lopen, fietsen, praten, maar ook breien. Ik heb ooit een keer op een blauwe maandag leren breien van mijn moeder. Toen we in Granada terug liepen, liepen we langs een winkel met alle soorten en maten bollen wol. Ik heb toen wat bolletjes gekregen van me tante en van mama, dus ik kan weer lekker breien. Ik heb al één sjaal af. Heb nog wat cadeautjes gekregen van oma en daarna zijn we terug gegaan naar Orgiva, hebben daar weer lekker gegeten voor een openhaard, en toen hebben mijn ouders mij terug naar huis gebracht, en zijn zij weer terug gegaan naar Almuñecar. Ik had die dag besloten dat ik Timo en Pumba niet kon houden. Ik ben op reis, reizen met honden in een bus of trein is hier heel lastig, en heb geen inkomsten. Hoe graag ik ze ook zou willen houden, het zou niet eerlijk zijn tegen over hun en niet tegenover mij. Ik wilde dat ze gewoon een goed plekje zouden krijgen, en een kans op een beter leven. En die kans heb ik ze al gegeven door ze van de plek af te halen waar ik ze had gevonden, en iemand anders ze had gedumpt. Maar nu wilde ik alleen maar dat ze ergens konden opgroeien en waar ze gelukkig konden worden. Vrijdag ochtend vroeg kwamen mijn ouders om mij en de hondjes op te halen. We gingen in Orgiva op internet een goed asiel zoeken, zijn langs de Guardia Civil en het gemeente tehuis geweest, en hadden toen een goed adres. We hebben ze naar een dorpje buiten Granada gebracht. In een opvang huis voor honden. Het zag er heel mooi uit, er was een dieren arts aanwezig en ze konden lekker naar buiten. Ik vond het natuurlijk niet leuk om ze achter te moeten laten, want had toch al een soort van band met ze opgebouwd door ze te redden. Ik had wat speeltjes voor ze gekocht en heb die bij hun achter gelaten. Heb mijn email en telefoon nummers achter gelaten, dus als ze een nieuw baasje voor ze hebben laten ze mij dat weten. Nu hoop ik alleen maar dat ze een lief baasje krijgen die ze niet meer zomaar ergens achter laat. Dus mocht iemand dit lezen, en 1 of 2 hondjes willen, laat me dat even weten! Er zaten trouwens nog meer hondjes die een baasje zoeken, dus als je een hond wil, besef dan even dat er in Spanje heel veel hondjes lopen die een lief baasje zoeken. (Natuurlijk zoeken heel veel hondjes in Nederland ook nog een baasje, maar ik denk dat mensen in Nederland beter met dieren omgaan dan in Spanje)
Na het afscheid zijn we terug gegaan naar Almuñecar, en hebben we de zonsondergang bekeken met ze alle in een ander dorpje, en zijn toen weer lekker met ze alle ergens gaan eten. De volgende ochtend moesten we vroeg op, want me familie zou weer terug gaan naar Nederland. Dus moest ik weer afscheid nemen. Ik ging met de bus terug, maar omdat die niet rechtstreek terug ging, heb ik half Spanje gezien, en was ik rond 16.00 uur eindelijk weer terug. Heb al m’n schone was weer een plekje gegeven en alles nog een keer schoongemaakt, en heb toen weer heerlijk 12 uur geslapen. De volgende dag (zondag) heb ik weer paardgereden zonder zadel en heb ik mijn eerste sjaal afgemaakt. En ben alvast met Kim hout aan het zoeken voor als straks de kachel weer aan moet. Ling ling (de kat) heeft vannacht weer lekker bij me binnen geslapen want die vond de honden maar niks.
Ik ga nu met Kim naar het dorp, en we gaan ergens in de bossen nog meer hout zoeken, want hier ligt niet heel veel meer. Aankomende zondag komt me vriendinnetje Nathalie langs, en gaan we maandag samen lekker Sinterklaas vieren. [Nath: ik heb er zin in dat je komt!]
Nou allemaal heel veel liefs en kusjes vanuit Andalucía en ik zie jullie reacties tegemoet! =)