Marokko deel 2

Na het eten liepen we nog even het plein op, en daar was een zouk, dat zijn allemaal winkeltjes waar je typische Marokkaanse dingen kon kopen. Sommige mannen zagen dat ik Nederlands ben, en zeiden kijken kijken en niet kopen hè, en tegen Darcy is vier keer gezegd dat ze Marokkaans lijkt. Gek dat ze zoiets nooit tegen mij zeggen! Toen we terug liepen naar het hotel begonnen er twee jongen tegen ons te praten. Ik heb geen idee waarom, denk dat ze gewoon een praatje wilde maken, want toen ik dacht dat we bij het hotel waren en zei dit is ons hotel, toen gingen ze weg. Natuurlijk had ik het weer mis, en was ons hotel nog twintig meter verder. We hadden een vier persoon kamer met twee normale bedden en een twee persoons bed. Ik ben breed uit gaan liggen in het twee persoons bed, en werd de volgende ochtend al weer vroeg wakker, omdat er op de straat weer van alles bezig was. Paarden met vol geladen karren, om de seconde een brommertje en mannen die kletsend door de straat liepen. Ik wilde gaan douchen, maar de douchekop werkte niet echt mee dus dat was niet echt een succes. Toen Darcy ook eindelijk wakker was gingen we naar het ontbijt. We kregen een soort van pannenkoekje, brood, stukje cake, wat honing en boter, thee en verse jus d’orange. Nadat we alles op hadden checkte we uit, en gingen de stad in. Nouja stad, het lijkt niet echt op een stad. Het heet zoals zij dat noemen de Medina, het centrum. We hadden bij een ander hotel een plattegrond gekregen, maar nergens zijn straat namen aangegeven, dus daar hadden we niks aan. We besloten om gewoon te gaan lopen, en als het tijd zou zijn, een taxi richting het trein station te nemen. We probeerde op niemand in te gaan die tegen ons begon te praten, voordat ze ons weer dingen wilde aansmeren. We liepen langs twee vrouwen die ons allebei een zilveren armband wilde geven. We wilde het allebei niet aannemen, omdat we wisten dat ze dan achter ons aan zouden gaan komen en we moesten gaan betalen. Maar ze riepen het is een gift, voor je familie, als je het niet aanneemt zal ik beledigd zijn en ze stopten het tussen onze kleren. Ze hadden nog een stuk of 20 armbanden die ze voor per stuk vijftien euro wilde verkopen aan ons. Ik zei dat ik niet meer zoveel geld had en dat het geld dat ik nog had voor de taxi was. Ik had van te voren een paar euro in me portemonnee gestopt, en de rest in me buiktasje verstopt omat ik wist dat dit zou gaan gebeuren. Ik zei dat ik er wel twee euro voor wilde geven, en dat vond ze goed, en het waren nog best leuke armbanden. Toen vroeg ze of ik wat van mijn land had voor haar, omdat ze ons ook wat hadden gegeven uit hun land. Ik had ergens nog een klein flesje bodylotion die ik gratis had gekregen op strand festival ’t Zand dus gaf die aan haar, en ze was er erg blij mee. De vrouw waar Darcy mee aan het praten was wilde ook zoiets hebben, dus ze ging opzoek tussen haar toilet spullen, en vond ook een half leeg flesje bodylotion. Ze waren er erg blij mee en wij liepen verder met twee nieuwe armbanden. We liepen wat straatjes in wat ons leuk leek, en zagen een internet café en besloten om even snel op internet te gaan. De internet verbinding was zo langzaam, dat we er eigenlijk niks mee konden dus liepen weer verder. Op een gegeven moment zei een jongen, het plein is die kant op en we liepen die richting op. Later zagen we hem weer, en hij zei dat er een soort van leer markt was. Later bleek dat ze leer aan het schoonmaken waren. Hij zag een man die daar werkte, en die man liet ons de weg zien waar we heen moesten. We wilde helemaal niet naar een leermarkt, maar we dachten we kunnen wel even een kijkje gaan nemen. Daar aangekomen kwam weer een andere man naar ons toe die wilde munt geven zodat je handen niet zouden gaan stinken naar leer of wat ze er ook mee bedoelde. Ik zei sorry ik ben vega ik ga niet naar binnen, en toen werden we weer ‘doorgegeven’ aan een andere man die ons het uitzicht over de leermarkt wilde laten zien, en nog wat winkeltjes. Toen we de trap opliepen, kwam er een Nederlands stel naar beneden en die zei dat er niet veel te zien was boven, en dat ze net als ons mee werden genomen naar binnen. Het uitzicht over de leer markt was inderdaad mooi, maar verder was er in de winkeltjes niet veel te vinden, dus liepen we weer naar beneden. Ik zag de laatste man die ons mee naar binnen had genomen aan de overkant staan, en zei tegen Darcy dat we nu snel naar links moesten gaan lopen. Maar helaas, te laat, de man had ons gezien en kwam weer achter ons aan, en wilde wat geld hebben voor het laten zien van het uitzicht. We wilde niks geven, omdat we die hele leermarkt eigenlijk helemaal niet wilde zien. Ik zei sorry we hebben geen geld meer, heb alleen me camera en die krijg je niet. Op dat moment liep het Nederlandse stel weer langs, en zei dat zij ook moesten betalen, maar niks hadden betaald en wij dat ook niet moesten doen. ik vertelde dat wij nu met dat probleem zaten, en niks wilde geven, dus zij liepen met ons mee om van de man af te komen. Maar de man was nogal een doordrammer en begon gekke bekken te trekken tegen de Nederlandse man, omdat wij met hen mee liepen. We liepen hard door met ze vieren en toen gaf de man eindelijk op en liep terug naar ze leer markt, om de volgende toerist in de maling te gaan nemen. De straten zijn nogal vies, het stinkt er naar urine en overal ligt afval. We hadden even genoeg van al die rare mannen en gingen ergens wat eten. Daarna besloten we om nog even rond te lopen en terug te gaan naar het trein station, om weer halverwege in Rabat uit te stappen, en daar nog even rond te kijken. We namen een taxi en we gingen proberen om zo min mogelijk te betalen voor de taxi. De man vroeg vijf euro, en we zeiden dat we heen voor drie waren gekomen. Uiteindelijk mochten we weer voor vier euro mee. Eenmaal aangekomen bij het station, en we hem vier euro wilde geven, wilde hij dat we het gingen omwisselen naar Dirham, Marokkaans geld. Dus weer tien minuten later, toen het geld was omgewisseld, konden we een trein kaartje gaan kopen. We konden geen kaartje kopen dat geldig was vanaf Marrakech naar Tanger als we in Rabat uit wilde stappen, dus moesten we twee aparte kaartjes kopen. We moesten nog een uur wachten voor de trein ging, dus gingen we naar de McDonnalds. We konden in de trein gelukkig weer een plekje aan het raam vinden en maakte ons klaar om te gaan slapen, totdat er twee kakelende kippen in onze coupé kwamen zitten. En later ook nog twee jongens. Later stapte de meisjes uit, en begonnen de jongens tegen ons te praten. Ze waren erg aardig, en gaven ons Mandarijnen. Één van de jongens moest er in Casablanca uit, en de ander moest er net als ons in Rabat uit. Hij had een paar dagen in Marrakech gewerkt, en ging nu naar huis. Hij sprak geen woord Engels, en een klein beetje Frans. En aangezien ik een paar woorden in het Frans wist, konden we op die manier toch nog een beetje communiceren. We vroegen hem of het op dat tijdstip gevaarlijk was om de stad in te gaan, en hij bood aan om een stukje met ons mee te lopen. Op een gegeven moment vroeg hij of we bij ze familie wilde komen eten, omdat we vier uur zouden moeten gaan wachten voordat de nachttrein zou gaan. We wisten het nog niet zeker en zeiden dat we nog even een stukje wilde gaan lopen. Het opvallende was, dat niemand ons aansprak, niemand bood ons een taxi of een cheap hotel aan, we konden gewoon doorlopen zonder dat iemand tegen ons ging praten. Op een gegeven moment vroegen we aan elkaar of we hem konden vertrouwen of niet, en we besloten om met hem mee te gaan. Wij waren met ze tweeën, hij was een halve kop kleiner, en bovendien een stuk dunner. Dus we gingen mee. Hij woont bij zijn zus, want zijn moeder was lang geleden overleden. We kwamen binnen en hij stelde ons voor aan zijn tante, wat hij zijn zus noemt, en zijn oma, die ziek op de bank lag. Later kwam er nog een familie langs, de broer van zijn moeder, zijn vrouw en drie kinderen. Zij spraken erg goed Engels en vroegen ons van alles. De jongen Abdullatef, moest van zijn tante wat te drinken gaan halen, en ze gaven ons het grootste glas, en dronken zelf uit kleine glaasjes. De vader bood ons aan om ons naar het trein station terug te brengen, omdat zijn vrouw het niet toe liet ons alleen daar heen te laten gaan. Zijn oudste zoon, Yessir, en Abullatef gingen mee ons weg brengen. Onder weg kochten ze bananen, en ze namen er zelf één en wij kregen er twee, wat we niet nodig vonden, maar ze stonden er op dat we ze op aten. We gingen nog wat thee drinken naast het station met ze vieren, omdat het nog twee uur zou duren voor dat de trein zou komen. In Marrakech hadden ze gezegd dat de trein om 1.15 Marokkaanse tijd zou komen, maar in Rabat zelf stond er dat hij om 2.10 kwam. Yessir moest later naar huis en ging met zijn familie mee, die nog een paar keer tegen ons hadden gezegd, dat als we terug kwamen naar Marokko, we altijd welkom waren bij hun thuis, en Abdullatef bracht ons naar de trein. We hebben wel tien keer gezegd dat hij best naar huis mocht gaan want hij was erg moe, en moest de volgende dag weer werken. Maar hij stond er op om te wachten totdat we veilig in de trein zaten. Vlak voor vertrek kwamen er nog een stuk of vijf vrouwen gekleed in Marokkaanse jurken (sorry als ik het beledig maar weet de naam er niet van) vergezeld door een jongeman. Abdullatef vroeg aan de vrouwen of ze op ons wilde passen, en vervolgens namen zij ons mee de trein in, en zorgde ervoor dat we goed zaten, en hielden zoals beloofd ons in de gaten. Ik denk dat we wat vertraging hadden want om 7 uur kwamen we dan eindelijk weer aan in Tanger, we waren moe, ik had geen zin in gezeur en mannen die taxi en cheap hotel riepen, dus we liepen snel door, negeerde de mannen, en we wisten ongeveer de weg naar de haven. De eerste boot zou om negen uur gaan, dus we hadden nog een uurtje om wat te gaan eten. Ik bestelde een chocolade croissant, waar maarliefst één korrel chocola in zat. Dus kocht op de boot zelf nog een baguette met kaas. Rond half 12 Spaanse tijd stonden we weer op Spaanse bodem. Ik checkte weer in, in het zelfde hostel als waar we waren de nacht voordat we naar Tarifa gingen, en Darcy zou met de bus weer terug naar Cádiz gaan, waar ze haar kamer heeft. Ik liep met haar mee naar het busstation, maar ze zag onderweg een winkeltje met bikini’s, en ze zocht al een tijdje een nieuwe. Ik was zo moe dat ik echt moest gaan slapen dus ging terug naar het hostel om een lange siësta te gaan houden. Nadat ik wakker was geworden ging ik terug naar de auto om schonen kleren te halen, en kocht wat eten om te kunnen koken voor die avond. Ik nam een douche van denk ik ongeveer een half uur, omdat ik zo vies was van het reizen en al die rare geurtjes van Marokko. Toen ik wakker werd was er een nieuwe jongen uit Zwitserland op de kamer gearriveerd en we besloten om naar het strand te gaan, om de zonsondergang te zien. Onderweg ontmoette we een andere jongen uit Zuid Afrika, en we hebben toen nog een tijdje op het strand gezeten met ze drieën. We hadden iets gehoord over een gratis camping in de buurt van Tarifa, dus die gingen we de volgende dag zoeken. We konden hem niet vinden en besloten om met ze drieën te gaan kamperen op een camping. En nu een paar dagen later, zijn we nog steeds met ze drieën aan het kamperen, wel intussen alweer op de derde camping. Overmorgen, dinsdag, vertrek ik alweer richting Granada en zit mijn avontuur ‘Costa de la Luz’ er alweer op.